Op de vraag hoe het allemaal moet (en wie vraagt zich dat nooit af?) heeft dit bandje blijkens haar naam een zelfverzekerd antwoord: Zo! Zomotta! Afkomstig uit West-Brabant maar in ieder geval deels verkast naar Amsterdam, is dit alweer de vierde in eigen beheer uitgebrachte CD sinds 1998.
‘Trashpop’, noemen ze het zelf, maar dat lijkt toch wat kort door de bocht om de muziek van deze gitaarband aan te duiden. Zeer bepalend voor het geluid is de aparte stem van zanger, gitarist en songwriter Bart-Jan Antens. Hoog, onvast, losjes om de liedjes heen zingend, tegen het dreinerige aan.
Wie ooit iets van de band Television hoorde kan de gelijkenis met Tom Verlaine niet ontgaan. Of die stem je bevalt bepaalt of je Zomotta leuk dan wel irritant vindt. Zelf houd ik wel van Television, bepaald geen ‘trash-band’ trouwens.
Voor de muzikale omlijsting, afwisselend als hij is, kan die ‘trash’ typering wel grotendeels opgaan. Zomotta speelt met groot en aanstekelijk enthousiasme, met de sologitaar van Mark van Overveld voorop. Ook de ritmesectie, Jacqueline van Haren op bas en Christian Kuijstermans op drums, is dik in orde. Dat enthousiasme komt uitstekend over in de kraakheldere, uiterst directe opnamen.
Door het continu vrij hoge tempo dreigt bij het luisteren soms wat vermoeidheid op te treden – een rustpuntje is er pas in de niet als track vermelde ‘outro’. Call 4 Glory maakt hierdoor als geheel een enigszins gehaaste indruk, constant rennen. Geen plaat voor iedere stemming dus. Misschien komt het ook doordat de plaat over een periode van twee jaar opgenomen werd in Studio 195, te Wernhout, net over de Belgische grens. Erg stukje bij beetje dus. Ieder nummer is ‘knallen’, en staat daarom wat op zichzelf.
Om een onbekende band te beschrijven worden vaak bekende namen als referentie opgesomd. De band citeert zelf de landelijke pop-pers met vergelijkingen als Strokes, Velvet Underground, Television en Sonic Youth. Wie de grotendeels instrumentale opener Faith hoort voegt daar onmiddellijk The Pixies aan toe. Maar ieder nummer roept wel zijn eigen associaties op. De leden van Zomotta zijn duidelijk muziekliefhebbers met een brede belangstelling, en dat levert een album vol variatie op, met die stem als verbinding.
Nadeeltje is dat lang niet alle nummers onmiddellijk ‘pakken’, zich meteen vastzetten in het geheugen. Je moet ze echt een paar keer gehoord hebben voor ze echt gaan werken, en dat vereist dus even volhouden. Lonen doet dat zeker: Zomotta is een lekker bandje! Nu nog de glorie.
Aanvullende informatie:
16 tracks, speelduur 49:07
Label: Apeact
www.zomotta.com
zomotta@zomotta.com
