REVIEW

Bob Dylan - No Direction Home: the Soundtrack

Jan Luijsterburg | 10 november 2005

Deze dubbel-CD, deel 7 uit de reeks The Bootleg Series waarin niet uitgebracht materiaal van Bob Dylan alsnog een officiele status krijgt, wordt gepresenteerd als soundtrack bij de drieeneenhalf uur durende documentaire No Direction Home van Martin Scorsese. Deze film werd onlangs in twee delen uitgezonden door de BBC en is inmiddels ook verschenen op DVD. Het is een soundtrack bij benadering: van de songs die een rol spelen in de film werden onbekende versies gezocht, in de vorm van live-opnamen of takes die de studioalbums niet haalden.

Bob Dylan – No Direction Home: the SoundtrackDe film bestrijkt het begin van Dylan’s carrière tot en met de omslag van akoestische folk naar luide elektrische optredens, die in 1966 ongekend heftige reacties opriep. Uiteindelijk cumuleerde de chaos in het motorongeluk dat door Dylan gebruikt werd als excuus voor een lange en hoognodige ‘sabattical’ van het concertpodium.

De film bevat een schat aan archiefbeelden en fragmenten uit een recent interview met de man die om begrijpelijke redenen zelden meer met de pers spreekt. Het is een van de indrukwekkendste muziekfilms ooit gemaakt. Scorsese springt in zijn film heen en weer tussen de vroege jaren en de roemruchte chaostournee door Engeland in 1966.

De CD vertelt het verhaal gewoon chronologisch, van het begin, vroege thuisopnamen uit 1959 en 1960 en de hoogtijdagen als protestzanger op de eerste schijf, tot de door vele folkies als verraad opgevatte muzikale omslag op de tweede. Deze revolutie begon met een kort optreden op het Newport Folk Festival, waarvan een enerverende uitvoering van Maggie’s Farm opgenomen is, en vond haar climax in de genoemde Engelse tournee.

In twee gevallen wordt er afgeweken van het uitgangspunt geen eerder uitgebrachte opnamen te gebruiken voor de CD. Dit betreft Song to Woody van Dylan’s debuutalbum, omdat het liedje centraal staat in een gedeelte van de film over de invloed van Woody Guthry, en Like a Rolling Stone in de uitvoering die in de film getoond wordt, waarbij iemand in het publiek Dylan voor Judas uitmaakt. Deel 4 van de Bootleg Series bevatte al het volledige concert, dus ook dit nummer.

Zowel live als in opnamesessies voor studioalbums experimenteerde Dylan ook vroeger al volop met de manier waarop zijn liedjes uitgevoerd kunnen worden. De versies op dit album wijken dan ook in sommige gevallen zeer af van de nummers zoals we die kennen. Dit maakt deze CD tot een interessant document en een welkome aanvulling op de film. Hoewel dit materiaal vooral interessant is voor de echte liefhebber kan het album ook best dienen als een introductie met het werk van deze levende legende.

Net als de andere delen van de serie is No Direction Home bijzonder fraai verzorgd uitgebracht. Zo perfect mogelijk opgepoetste opnamen – dat de oude thuisopnamen primitief klinken maakt ze bepaald niet minder charmant, en als de opnamekwaliteit als bij Ballad of a Thin Man te wensen overlaat wordt dit meer dan gecompenseerd door intensiteit van de uitvoering – en bovendien een bijzonder fraai begeleidend boekwerkje, gestoken in een kartonnen slipcase. 60 pagina’s worden gevuld met achtergrondverhalen van Andrew Loog Oldman (manager en biograaf van de Stones) en Al Kooper (organist uit Dylan’s band), uitgebreide informatie over de tracks en prachtig fotomateriaal. Oldman grossiert in spellingsgrapjes als ‘Late Britain’, ‘Prince of Wails’ en ‘Looniverse’.

Leuk is ook dat covers van de albums uit de behandelde periode nagemaakt zijn met foto’s uit dezelfde opnamesessies als de originelen. Ze lijken sprekend op de bekende hoezen, maar zijn als je beter kijkt zijn ze toch duidelijk anders, precies zoals dat ook voor de liedjes geldt. Achterop het boekje rijdt Dylan op zijn motor deze episode van zijn geschiedenis uit.

Aanvullende gegevens:
CD1: 16 tracks, 72:11, CD2: 12 tracks, 72:20
Uitgave: Colombia/Legacy
Distributie: Sony/BMG
Website Bob Dylan: www.bobdylan.com


EDITORS' CHOICE