Op 15 augustus 1967 stopt ‘swinging’ Radio London, één van de radio piraten, met uitzenden. The Who gebruikt enkele van hun reclame jingles voor hun lp ‘The Who Sell Out’ die het levenslicht ziet op 15 december van datzelfde jaar. Zelf voegen ze nog enkele jingles toe in dezelfde stijl.

Het zijn deze reclameboodschappen die het album zo herkenbaar maken terwijl de zo typische Who humor - waarvan de kleurrijke hoes (o.a. Daltry in een badkuip vol met Heinz Baked Beans) al een voorproefje geeft - tot uitdrukking komt in de nummers met dezelfde thema’s.

Zoals bijvoorbeeld in het bitterzoete ‘Odorono’ waarin een jonge zangeres na een succesvol optreden achter de coulissen een knappe man ontmoet. Hij staat op het punt haar te kussen maar op het laatste moment schrikt hij terug. Hij zegt dat hij een andere afspraak heeft maar zij weet beter; haar deodorant heeft haar in de steek gelaten. Onderliggende humor ook in het Spaans getinte ‘Marianne With The Shakey Hands’, één van de leukste nummers.

Dat de groepsleden ook instrumentaal hun mannetje staan bewijst o.a. Peter Townshend op zijn gitaar in ‘Tattoo’ en Keith Moon op drums in ‘I Can See For Miles’. John Entwistle (die eigenlijk in het bad met bonen had moeten zitten maar wijselijk te laat op de fotosessie verscheen) speelt zelfs enkele minuten op een Franse hoorn in ‘Silas Stingy’.

Klankmatig is de door mij beluisterde stereo versie van de 200 gram re-issue door Classic Records dermate opgepoetst dat hij frisser klinkt dan het origineel. Zij leveren ook de mono versie als re-issue. Daarop zijn enkele nummers wat anders gemixt waardoor met name de gitaar partijen verschillen. De echte fan zal dus beide schijven aan moeten schaffen om zijn collectie compleet te krijgen.