Rosemary Clooney gold in de vijftiger jaren in de USA als één van de bekendste popzangeressen. Met het album ‘Blue Rose’ bewees zij dat zij ook een uitstekende jazz zangeres was. Daarbij werd zij geholpen door niemand minder dan Duke Ellington - die speciaal voor haar het titelnummer schreef - en zijn orkest. Ellington had eerder zangeressen voor zijn band gehad maar op enkele uitzonderingen na waren dat gezichtsloze vocalisten.

Rosemary daarentegen eiste met haar inbreng voor zichzelf een volwaardige plek als solist op.
Op dezelfde wijze waarop altsaxofonist Johnny Hodges schittert in het enige instrumentale nummer ‘Passion Flower’, doet zij dat in de overige negen nummers.

De arrangementen van de Ellington/Strayhorn nummers zijn van de hand van Billy ‘Sweet Pea’ Strayhorn en hij is voor een belangrijk deel verantwoordelijk voor het schitterende resultaat. Clooney maakte begin 1956 een moeizaam verlopende zwangerschap door. Zij kon Los Angeles niet verlaten waardoor Strayhorn haar regelmatig thuis op moest zoeken om het repertoire door te nemen en de arrangementen aan te passen aan haar stem.

Noodgedwongen werd Ellington’s band opgenomen op 23 en 27 januari terwijl Clooney’s stem pas op 8 en 11 februari door de microfoon geregistreerd kon worden. Onbedoeld gaf o.a. deze lp daarmee de aanzet tot het later steeds populairder geworden gescheiden opnemen van stem en instrumenten. Gelukkig krijg je als luisteraar het idee dat de soliste op dat moment daadwerkelijk voor de band stond.
Rosemary klinkt intiem in het openingsnummer ‘Hey Baby’ en sluit perfect aan bij het orkest dat voor de gemiddelde Ellington fan op dit album ongewoon ‘mellow’ moet klinken. Met nummers als ‘Sophisticated Lady’, ‘Me And You’ en niet te vergeten ‘It Don’t Mean A Thing’ een absolute aanrader. Op de prachtige 180 gram re-issue van Pure Pleasure Records komt de glorieuze mono sound, met veel lucht rond stem en instrumenten, uitmuntend tot zijn recht.