Even hield ik mijn hart vast bij het verschijnen van Torri Amos’ nieuwste schijf - in dit geval vastgelegd op twee plakken van 180 gram vinyl - ‘American Doll Posse’.

Na de twee laatste conceptalbums ‘The Beekeeper’ en ‘Scarlet’s Walk’- die ik beide na een eenmalige luistersessie voor gehoord hield en doorschoof naar iemand die meer affiniteit heeft met esoterische zaken en de geur van wierook - was ik bang dat de Tori Amos van prachtige albums als ‘Little Earthquakes’ en ‘The Choirgirl Hotel’ voorgoed voor haar fans verloren was.
Maar hoewel ook ‘American Doll Posse’ een conceptuele invalshoek heeft is dit album qua muziek zeer afwisselend. Dat heeft alles te maken met de drieentwintig songs die Tori zingt vanuit het perspectief van vijf verschillende vrouwen - Pip, Santa, Clyde, Tori en Isabel - met elk hun eigen uiterlijk en karaktereigenschappen die verwijzen naar archetypes uit de Griekse Mythologie.

Hoewel ik het begin zwak vind met de voor de handliggende anti Bush song ‘Yo George’ waarin alle denkbare clichés de revue passeren, behoort de volgende compositie ‘Big Wheel’ meteen tot de betere nummers van de dubbel lp. Opvallend is het gebruik van elektrische gitaren die het album af en toe een hard rock karakter geven. Gelukkig zijn echter de prachtige pianoballades zoals ik die van Amos ken eveneens vertegenwoordigd en ‘Girl Disappearing’, Father’s Son’ en ‘Dark Side of the Sun’ zijn dan ook weer juweeltjes.

Al met al haar beste album in tien jaar tijd. Toch nog een minpuntje op het eind; bijna tachtig minuten is te veel van het goede.