REVIEW

Panic at the Disco – Pretty. Odd.

Jan Luijsterburg | 24 april 2008

Niet alleen het uitroepteken verdween uit de bandnaam van Panic! at the Disco, het groepje jongelingen uit Las Vegas dat in korte tijd wereldberoemd werd. Ook de paniek is verdwenen uit de band. De rusteloze ‘emo’ maakte plaats voor een breed georkestreerde sound waarin vrijuit geciteerd wordt uit de nalatenschap van the Beatles anno Magical Mystery Tour. Flower Power revisited. Een album dat een permanente glimlach veroorzaakt.

Meer dan de Beatles lijkt Panic at the Disco hier eigenlijk nog op eerdere Beatles adepten als ELO en World Party. Hartstikke knap gedaan; koste noch moeite zijn gespaard. Zo werd een gloedvolle orkestbegeleiding opgenomen in de fameuze Abbey Road studio, sterk authenticiteitverhogend. Er is goed gestudeerd op details van allerlei uitwasjes van de historische periode die als inspiratie diende. Veel bloemetjes (zie hoes) en meligheid, te beginnen met het korte openingsnummer, waarin het publiek welkom geheten wordt, met excuus voor het wachten sinds de vorige plaat. Maar vooral, een respectvolle, eigentijdse ode aan een niet uit te vlakken periode uit de muziekgeschiedenis.

Het album wijkt hiermee gewaagd af van de succesformule die met het debuutalbum A Fever You Can’t Sweat Out gevonden leek. Fans van het eerste uur zullen er niet allemaal blij mee zijn. De continu up tempo sound werd vertraagd en totaal verbouwd door producer Rob Mathes, met brede, glossy orkestraties en toch een wat meer bedachtzame vorm van vrolijkheid. De indruk dat deze band wel erg meeloopt aan de hand van platenmaatschappij en producers met allerlei door commercie gedreven ideeen kan niet helemaal bedwongen worden, maar daar staat tegenover dat de liedjes over het algemeen genomen behoorlijk onontkoombaar zijn. Aanstekelijk, pretty, maar daarbij ook voldoende odd om te blijven boeien. Afwisseling wordt geboden door afwijkende tussendoortjes als het als een 78 toeren plaat klinkende I Have Friends in Holy Places met Dixieland orkestje en de zeer geslaagde Dylan in country stijl pastiche Folkin’ Around. Verveling krijgt geen kans, en een missertje als het platte Pad de Cheval moet maar gezien worden als het onvermijdelijke Ringo Starr niemendalletje dat ieder Beatles album ook wel als kleine smet meevoerde.

Brendon Urie blijft een stem hebben die je moet kunnen verdragen - de gelijkenis met Counting Crows voorman Adam Duritz kan een obstakel zijn - maar hij is onmiskenbaar sterk gegroeid sinds het debuut. Dit album heeft het in zich om zowel tieners als hun ouders te bekoren. Bij ons in huis is dat in ieder geval al gebeurd. Mooie gelegenheid de kinderen ook bewust te laten kennismaken met de echte Beatles. Laat die zomer maar komen.


Aanvullende informatie: 15 tracks, speelduur 48:44
Label: Atlantic Recording Corporation
Distributie: Warner Music www.warnermusic.nl
Website: www.panicatthedisco.com


EDITORS' CHOICE