De 47e release van Wire, een band in alweer haar vierde decennium. Ook zonder gitarist Bruce Gilbert klinkt het album zeer vertrouwd. Wire heeft een onvervreemdbaar eigen sound en blijft daar trouw aan. Minder extreem dan voorganger Send van alweer vijf jaar geleden is dit “object” vooral een popalbum met negen sterke, compacte songs.

Niet dat het album zich meteen gewonnen geeft. Als altijd bij dit weerbarstige gezelschap heeft de muziek tijd nodig om zich in het hoofd te vestigen.

De zakelijke presentatie, gespeend van wat we geleerd hebben als emotie te interpreteren maar eigenlijk een cliché is, de machinale ritmiek, de cerebrale, abstracte teksten.
Uiteindelijk werkt het allemaal weer prima.

De verschroeiende sound van Send wordt niet voor een tweede maal uit de kast gehaald, maar ook dit album klinkt prima, vooral de bas van Graham Lewis staat lekker voorop. De vijftigers zijn nog verre van versleten en worden er met de jaren geen grammetjes softer op.

Toch heeft het zeer beknopte album niet de vernieuwende kracht die Wire objecten vaak wel hebben. Misschien wordt de creatieve inbreng van Gilbert een beetje gemist. Een degelijk Wire album derhalve, geen absoluut hoogtepunt in de discografie, maar desalniettemin zeer de moeite waard.


Aanvullende informatie:
9 tracks, speelduur 35:04
Label: Pink Flag 
Distributie: de Konkurrent