Na The Animal Years werd hij de hemel ingeschreven door zowel de pers als de fans. Vergelijkingen met Bob Dylan en Bruce Springsteen waren niet van de lucht. Uiteraard zijn er parallellen aan te wijzen maar is het daarom ook noodzakelijk om die steeds opnieuw te benoemen?

In dit geval veeleer niet dan wel. Op The Historical Conquests Of Josh Ritter lijkt de talentvolle Amerikaan vrijwel constant bezig te zijn met het bewijzen van zijn eigenheid. Opener To The Dogs Of Whoever begint met een kakafonie van instrumenten en tekst die vooral bedoeld lijken te zijn om eerdere indrukken van een man met een mooie stem die fraaie luisterliedjes zingt voor eens en altijd uit te wissen.

Een grote groep musici, uitgerust met snaar- en blaasinstrumenten, heeft zich voor de opname teruggetrokken in een grote boerderij in Maine en zo klinkt het dan ook. Heel energiek, enthousiast en vol overgave, deze up tempo nummers. Maar waar zijn de minimalistische wondertjes van schoonheid van het vorige album? Gelukkig zijn ze niet helemaal verdwenen.

Het is eerder zo dat enkele juweeltjes aan oog en oor onttrokken worden. Bovendien, daar waar de oude Josh naar voren komt lijkt hij zich er soms wat makkelijk vanaf te maken. Kant twee opent (en sluit af) met Wait For Love. Het heeft alles in zich om tot zijn betere nummers te behoren maar glijdt af naar een simpel meezingnummertje. Uiteindelijk is er maar één enkele minimalistische song die mij hoop geeft op de toekomst van zanger/ schrijver Josh Ritter; The Temptation Of Adam. Meesterlijk. Hopelijk zal een volgende lp over de hele linie dit niveau vast kunnen houden.