De nabije toekomst wordt in films meestal niet optimistisch tegemoet gezien. Metropia speelt in 2024. De wereld ziet er dan grijs uit. Grondstoffen zijn uitgeput en de alles wordt beheerst door commercie. Firma Trexx heeft een Europa omgevormd tot een metronetwerk, en manipuleert mensen via het enige kleurige element in het bestaan: helblauwe Dangst shampoo. Big Brother is er niks bij.

Hoofdpersoon Roger heeft geen leuk leven. Zijn relatie is uitgeblust, zijn werk saai. Zijn opstandigheid uit zich door te fietsen in plaats van met de metro te reizen. Dat maakt hem verdacht. ’s Nachts krijgt hij last van stemmen in zijn hoofd, die hem paranoïde gedachten bezorgen. Onderweg naar zijn werk ziet hij Nina, het Barbiepop-achtige model van de Dangst reclame. Roger gaat achter haar aan en dus niet naar zijn werk.  

Via Nina ontdekt hij hoe de shampoo gebruikt wordt om haren om te vormen tot een soort antennes waarmee gedachten niet alleen gelezen, maar ook beïnvloed kunnen worden. Zo staat Roger in verbinding met ene Stefan, zijn inwendige stem annex dubbelganger, die zich erg betrokken gaat voelen met zijn lot. En of die Nina wel zo betrouwbaar is, dat moet je je ook maar afvragen.

Metropia heeft een rustig tempo, wat maakt dat er alle gelegenheid geboden wordt rustig van de bijzondere vorm van deze film te genieten. Alle regels van de hedendaagse animatiefilm worden aan de laars gelapt. Waar alles snel en 3D moet zijn is Metropia statisch en plat. De animaties zijn opgebouwd uit bewerkte foto’s die de sfeer oproepen die tegelijk realistisch en kunstmatig aanvoelt. Ziet er briljant uit.

Je moet bereid zijn er in mee te gaan, maar na overgave versterkt de kunstmatige vorm, met de prachtige grijze stadslandschappen en magere poppetjes met te grote hoofden, de beleving van het verhaal enorm. De onderkoelde stemmen van Vincent Gallo en Juliette Lewis passen perfect bij de vervreemdende sfeer. Als dat niet lukt is de film al de moeite waard als kijkdoos met een mooie rol voor een Hello Kitty popje. 

De extra’s voegen weinig toe. Regisseur Tarik Saleh stelt de crew voor, wat gepaard gaat met veel meligheid. Verder wordt er vooral gesproken over het inspreken van de stemmen. Het verhaal en de intrigerende vormgeving blijven onbelicht. Ook niks over verbanden met Metropolis, de klassieker van Fritz Lang uit 1927 die twee jaar na Metropolis speelt.

Aanvullende informatie:
Zweden, 2009
Speelduur: 82 minuten
Regie: Tarik Seleh
Stemmen: Vincent Gallo, Stellan Skarsgard, Udo Kier, Alexander Skarsgard, Juliette Lewis
Muziek: Krister Linder
Art direction: Martin Hultman
Extra’s: The animation studio (12 min), the voice recording (2 min) gesprek van Tarik Seleh met Alexander Skarsgard (13 minuten)
Beeld: 16:9 anamorf
Geluid: DD 5.1, Engels gesproken
Uitgave: de Filmfreak