Om deze speler goed aan de tand te kunnen voelen, kies ik een andere aanpak dan normaal; ik ga selectief te werk in het uitzoeken van de te testen software. Meestal kies ik voor datgene waar ik op dat moment zin in heb, één van de voordelen van het thuis kunnen testen en recenseren van hifi-apparatuur. Nu wil ik het de speler moeilijk maken, zeker gezien de vele lofprijzingen die de HD970 al ten dele zijn gevallen.
Beginnend met klassiek werk, pak ik Richard Wagner’s Götterdämmerung uit mijn software archief. De opname stamt uit 1970, maar is heruitgebracht op Deutsche Grammophon, herbewerkt met original-image bit-processing. Dit komt de uitvoering ten goede, door middel van een toename van helderheid, aanwezigheid en ruimtelijkheid. De uitvoering is zwaar, vertolkt door het koor van de Duitse Opera in Berlijn, muzikaal ondersteund door de Berliner Philharmoniker en gedirigeerd door Herbert von Karajan. “Welch Licht leuchtet dort?” vanuit de proloog herbergt een zee aan dynamiek en kracht. De zang van Christa Ludwig is vooral adembenemend, zo ook op de Harman Kardon. Ondersteund door aanzwellend en afnemend symfonisch “gedonder” van blazers, strijkers en slagwerk is het een feest om te luisteren. Dynamiek genoeg in de speler! Zacht maar onder controle in de lagere regionen, helder bij de hoge uithalen van zowel orkest als zangkunstenaars. De plaatsing is aanwezig, en hoewel met enige rust weergegeven, doet de speler eer aan de originele uitvoering. Doorlopend in de derde track waar alleen het orkest aan bod komt mis ik niets aan het geheel en geniet van het gebodene. Was ik er toen maar bij…. Toegegeven, mijn eigen loopwerk heeft meer emotie en attack, wat ik als prettig ervaar, maar voor anderen best wel eens tot luistermoeheid zou kunnen leiden.
Omdat dit apparaat geen SACD ondersteunt, leg ik de hybride persing van Patricia Barber’s album “Nightclub” in de lade. De openingstrack Bye Bye Blackbird kent een mooie plaatsing van instrumenten en stem. Hoewel de SACD versie me meer bekoort, geeft de HD970 met alle gemak de muzikale uitspattingen van Patricia en haar band weer. De piano komt hoog voor de luisteraar uit, de bas is vol maar droog, zoals hij behoort te zijn. Het ontgaat me niet dat het geheel wel iets minder vol klinkt dan afgespeeld op mijn eigen loopwerk. Dat mag dan ook, aangezien de prijs van mijn speler een drievoud was ten aanzien van de prijs van de Harman Kardon. Desalniettemin haalt de HD970 alles uit de cd-laag van dit album en plaatst het rustig en beheerst in mijn luisterruimte. De druk in het geluid is genoeg, en van dichtslibben is geen sprake.
Nu luister je als recensent niet alleen naar muziek met veel dynamiek en audiofiele eigenschappen, maar ook naar “gewone” cd’s en LP’s. Een favoriet artiest van mij is Popa Chubby. Voor diegenen die niet met hem bekend zijn, stel u een blanke, flink gezette bijna kale bluesartiest voor, met een vooral erg Amerikaans ruig uiterlijk. Drank, tattoo’s en een artiestenleven hebben hun duidelijke sporen op deze man achtergelaten, en dus ook op zijn muziek. Rauwe blues, een wat naar voren gemixte stem en leadgitaar, gecombineerd met een portie hammondorgel, basgitaar en drums maken dat de luisteraar getrakteerd wordt op een fijn stukje muziek en emotie, die je ook zou kunnen aantreffen in een rokerige whiskybar in een willekeurige Amerikaanse stad. De track Bad Connection van het album “The good, the bad and the chubby” geeft heerlijk die sfeer weer. De speler zorgt voor een droogte in de muziek, Popa’s stem komt in al zijn rauwheid naar voren, op de luisteraar af en zachtjes wordt het gitaarwerk ondersteund door het hammondorgel, dat als het ware om de muziek heen zweeft, zonder opmerkelijk aanwezig te zijn. Persoonlijk hou ik van iets meer attack en emotie in het geluid, maar het pleit voor een speler als hij eerlijk is en niets “verdoezelt” of wijzigt in het geluidsbeeld. 
Door op de elektrische gitaren doe ik Creed’s album getiteld “Weathered” in de lade van de speler en zet het nummer Who’s got my back? op. Dit epische eerbetoon aan de originele bewoners van Noord-Amerika wordt ingeleid door indianenzang en atmosferische muziekgeluiden, die de speler precies weergeeft zoals het hoort: de zang hoog en diep geplaatst in het geluidsbeeld en een omringende, brede stage van geluiden om de luisteraar. De zang en de feitelijke muziek komen langzaam harder op, en als de basdrums klinken is de geluidsdruk een feest. Voor mij een reden om de versterker wat harder te zetten en te hopen dat de buren net niet thuis zijn….. Het nummer komt tot volle bloei, en hoewel de laser heel veel gegevens te verwerken krijgt, wordt alles nog steeds met die bepaalde rust neergezet. Ik ken veel duurdere spelers die het moeilijker hebben met deze muziekstijl –we praten nu toch écht over rockmuziek- maar de Harman staat zijn mannetje.
Ter afsluiting ligt het live album “Roseland NYC” van Portishead in de speler, met het mooie Glory Box. Deze live registratie zit zoals het Portishead betaamt vol gescratch van een DJ, volle bassen en symfonische ondersteuning door een waar orkest. Indertijd al lekker en zijn tijd vooruit, nu nog steeds up-to-date. De typerende stem van Beth Gibbons sleept de luisteraar mee in haar melancholie, de speler volgt gehoorzaam. Het laag is onder controle, zelfs strak en op ingetogen wijze vertolkt de HD970 exact het sfeertje van de jaren negentig tijdens een intiem concert.
