Heeft Ed gelijk

Hamvraag in dit verhaal is natuurlijk had Ed gelijk met zijn opmerking of prees hij het eigen product onterecht de hemel in? Na zijn vertrek heb ik als een haas de luisterplek bezet en een paar lp’s opgezet waar ik eerder die dag naar luisterde. Eerst en alleen via de Garrard/Benz speler. Al bij het eerste nummer moest ik het gelijk van Ed bekennen. Alleen al de diepte was meters toegenomen op ‘Brothers in arms’ van Dire Straits. Zacht tingelende percussie leek vanuit het portiek te komen, de lengte van de huiskamer was ontoereikend. Haastig zette ik meer op en een angstig gevoel bekroop mij. Dit was wel heel erg fraai. Zou er nog te leven zijn zonder Linto? Geeft u mij de ruimte mijn indrukken meer uiteen te zetten met wat voorbeeld lp’s. Als ik luister naar ‘Hotel California’ van de Eagles en ik draai ‘New kid in town’ dan valt vooral de natuurlijkheid van de stem op. Afgezet tegen de achtergrondzang van de rest van de band. Erg losjes is de percussie en een redelijk breed beeld staat tussen de speakers. Als ik even vergelijk met de Transrotor phono trap dan is de Linto losser, vrijer en gemakkelijker. Vervolgens pak ik ‘Die Röhre’ van het Stuttgarter Kammerorchester en draai van Vivaldi het ‘Concerto alla rustica’. Een zeldzaam mooie opname. De Linto geeft hier een enorme dynamiek prijs. Veel diepte en transparantie. Het vioolspel laat zich weergeven als het samenspel van diverse violen en loopt niet dicht tot een superviool. Het klavecimbel is goed aanwezig, ook daar waar de bas en cello’s met kracht worden aangezet. Instrumenten staan los van elkaar en iedere muzikant heeft zijn eigen ruimte. Indrukwekkend is de speelsheid, de emotie en de expressie die uit de zwarte groeven wordt gehaald. De plaat is zonder meer een aanrader.

Kari Bremnes heeft met ‘Svarta bjorn’ een prachtig stuk werk geleverd. Ik draai onder meer ‘Sangen om fyret ved Tornehamn’ en zit verbijsterd te luisteren naar de grote trom die wordt geslagen. Wat gaat dat diep. Het roffelen ‘roffelt’ ook en gaat niet verloren in de druk van het laag. Kari zelf staat ver naar voren en zoals mijn vrouw opmerkte “ze staat in de kamer”. In deze magische muziek zweven andere stemmen op de achtergrond die heel rustig is. Niet opgevuld met ruis van de groef of de elektronica. Kleine instrumenten die nogal eens verdwijnen in een totaalbeeld hebben met de Linto een eigen plaats en een doel. Veel kracht en veel harmonie zorgen voor een muziekbeleving die verder gaat dan ik thuis gewend ben. Heel opmerkelijk is de transparantie die er is in de lage tonen. De Linto geeft alles weer wat er weer te geven is. Tot aan de rumble van de Garrard aan toe. Waar ik minder gelukkig mee ben trouwens, maar wat we niet aan de kwaliteit van de Linto kunnen wijten. Wel aan de Garrard lagers. Sheffield leverde vroeger “Direct-to-Disc” opnames die ik gretig kocht in de jaren 70 en 80. Eén daarvan is: ‘Discovered again’ van Dave Grusin met de track ‘Keep your eye on the sparrow’. De herkennings melodie van de tv serie Baretta. De weergave is sneller dan snel. Het spettert werkelijk uit de speakers. Puntig, dynamisch, een klapper van jewelste. Drums, gitaar, bas, het is allemaal ultiem realistisch weergegeven. Verderop in de track beluister je een tamboerijn en mijn eega is het volkomen met mij eens dat je niet alleen de belletjes hoort, maar ook de tamboerijn die tegen de hand slaat. De plaat is op tientallen installaties gedraaid in de loop der jaren, maar dit niveau haalde ik nooit eerder. Ook hier groeit de wens het eens met een LP12 te horen om de rumble sporen te wissen.

Om mijn vrouw te overtuigen dat een Linto een nuttige aanschaf kan zijn, mag zij op de luisterplek genieten van de Carpenters. Op ‘Now and then’ staat een track met een kinderkoor. Als ik haar dat laat horen en ik wissel tussen de Rotel, de Transrotor en de Linto gaat ze net zo voor de bijl als ik. Waar de beide phono trappen een koortje laten horen met een stem van Karen en een stem van Richard, laat de Linto een KINDERkoor horen met DE stem van Karen en DE stem van Richard. Elk kind staat naast het andere kind en de stemmetjes zijn echte kinderstemmen. Als in een tv beeld zie je een Kinderen voor Kinderen koor bewegen. Met Dave Grusin en Kari Bremnes is ook zij overtuigd dat het altijd allemaal nog beter schijnt te kunnen dan wij dachten. Samen zijn we het erover eens dat het niet meer gaat om geluidjes “hier” en geluidjes “daar” maar om het wel of niet neerzetten van realisme. Het in meer of in mindere mate overdragen van echte stemmen en instrumenten met echte emotie en expressie. De Linto is er een meester in.

Met twee platenspelers onder handbereik is een experiment altijd leuk. Dus sluit in de Goldring aan op de Linto. Een verhouding die mank loopt als we de prijzen tegen elkaar afzetten. Ten opzichte van de Benz lever je in op gebied van dynamiek en transparantie. Ook is de impact van het geluid een stuk minder. Op het niveau van een element in die prijsklasse. Het speelt allemaal goed, maar ik weet wat een veel beter element kan doen in combinatie met de Linto. Grappig om zo het één en ander te mixen. Ik kom tot de slotsom dat de combinatie Goldring met Linto een beeld oplevert dat in weergave kwaliteit overeenkomt met de Benz en Transrotor. De Linto is als het ware een doorgeefluik die de Goldring naar een hoger plan kan tillen, terwijl de Transrotor niet in staat blijkt alles van de Benz door te geven. Pas als de Benz met de Linto speelt spuit de klasse uit de speakers. Realiseert u zich wel de prijsverschillen (Benz versus Goldring is € 885 tegen € 250 en Linto versus Transrotor is € 1490 tegen € 600). Het zou triest zijn al de verschillen slechts minimaal waren. Wegen we Goldring/Linto tegen Benz/Transrotor dan zien we een plaatje van € 1750 tegen € 1500 en lopen we dus keurig in de pas met de geleverde kwaliteit. Waarbij mijn voorkeur zou uitgaan naar de Benz/Transrotor. De bron gesteld boven een volgend component in de keten.