De PowerDAC als het hart van een compacte stereo-installatie dus. Met eventueel een iPod dock als bonus, maar niet noodzakelijkerwijs. Er is bewust niet naar audiofiel muziekmateriaal geluisterd. Daar hebben we hier op de redactie eigenlijk een beetje een hekel aan gekregen. Prachtig opgenomen, dat wel, maar vaak gespeend van iedere emotie en muzikaliteit. In plaats daarvan luisterde ik naar wat recent ontdekte `echte` muziek die een goede geluidskwaliteit als bonus heeft, en niet als doel.
Massive Attack is zo`n band die rustig de tijd neemt om een nieuw album uit te brengen. Na het duistere 100th Window uit 2003 `deden` ze in 2004 nog even een matig ontvangen soundtrack, maar vervolgens bleef het bijna zes jaar stil. Het wachten werd traditiegetrouw onderbroken door regelmatig de kop opstekende geruchten over een nieuwe plaat, maar pas begin dit jaar werd het geduld van de fans beloond toen het redelijk optimistisch klinkende Heligoland uitkwam.
Massive Attack krijgt nog wel eens het verwijt dat ze de vorm belangrijker vinden dan de inhoud, en dat de nadruk meer op de productie ligt dan op de muzikale integriteit. Een kwestie van smaak zullen we maar zeggen, ik hou er in elk geval van. En die sound! De eerste track (Pray For Rain) geeft twee belangrijke dingen aan: dat er nog genoeg te huiveren valt bij deze band, en dat het idioom van deze Bristolians niet meer exclusief binnen de Triphop valt. Een lage toon die de ruimte moeiteloos vult zwelt aan, drums en percussie ratelen een onderkoeld swingend ritme dat aan het minimalisme van oude New Order platen doet denken, belletjes rinkelen ergens in de ruimte, de stem zweeft vlijmscherp afgebeeld voor de muziek, en ik zit binnen enkele seconden niet meer naar de set te luisteren maar naar de muziek.
Nick Cave (die van de Bad Seeds inderdaad) windt er met zijn hobbyband Grinderman geen doekjes om. De wereld is niet mooi, de mens is van nature een rotbeest, en het leven is een bitch. En dat alles wordt op het nieuwe album over je uitgestort met een energie en verbetenheid die doet denken aan een drie kwartier durende draai om je oren. Heerlijk therapeutisch, maar dan moet het wel op enig volume worden afgespeeld. Op de Kef Q 100 geeft de PowerDAC Mini geen krimp. Het blijft gecontroleerd klinken, geen compressie of een dichtgelopen geluidsbeeld, geen scherp randje. Terwijl de muziek zelf behoorlijk rafelig is... Niet slecht...
Nog zo`n wonderlijke productie is het nieuwe album van de uit San Francisco afkomstige producer Brandan Angelides, die onder de naam Eskmo op 19 oktober 2010 zijn gelijknamige debuutalbum op het Londense Ninja Tune label uitbrengt. Ultravet geproduceerd, echt een staalkaart van `s mans kunnen, en een echte uitdaging voor de PowerDAC Mini. De ritmische samenhang is bij deze muziek van groot belang, evenals de vele laagjes met allerlei details die hij in elkaar weeft. Het geluidsbeeld treedt hier ver buiten de luidsprekers, er is breedte, diepte en zelfs een geloofwaardige illusie van hoogte. Allemaal synthetisch, dat geef ik toe, maar moeten we geluidsapparatuur dan altijd beoordelen met een in een klein Zwitsers kerkje bespeelde triangel die met een microfoon van een ton is opgenomen? Zeg eens eerlijk: wie draait dat thuis regelmatig? Wie? Dat dacht ik al... Dus wat voor realiteit is dat dan?
