Maar goed, de “koude” Phono1 heeft flink wat speeluren voor zijn kiezen gekregen om in te kunnen spelen. En pas na zo’n tachtig speeluren kwam er iets terug van het verfijnde geluid dat ik tot dan toe gewend was. Na nog meer speeluren (die mij de gelegenheid gaven om ook weer eens wat platen te draaien die al een tijd geen naald meer hadden gezien) klinkt alles bekend. Bijna!

Want de ervaring die mijn eigen gemodificeerde trap geeft ten opzichte van de MkIII versie is er een met meer fundament. De MkIII klinkt iets “liever”, zeg maar commerciëler. Dit is toch nog te wijten aan de ringkerntrafo die ik heb ingebouwd, een upgrade die de MkIII dus ook niet zou misstaan. Ook dit kan de importeur zoals eerder vermeld voor de klant regelen.

Desalniettemin is de nieuwere voortrap onmiskenbaar een Bluenote; helder met een tikje warmte, eerlijk en vol emotie. Eva Cassidy’s Songbird klinkt zoals het hoort, helder, stem goed afgebeeld in de hoogte en in de ruimte en nog steeds kan –ook de nieuwe Phono1- me vervoeren.

Phil Collins’ In The Air Tonight blijft een schoolvoorbeeld van een wat vlakke, typische jaren tachtig opname zonder veel warmte, maar weet toch goed te overtuigen over de Bluenote installatie. Het geheel geeft wel heel eerlijk weer hoe de opname van kwaliteit is.

Over naar meer recente geluidsgolven op zwart goud; een heerlijk album van dit jaar is The Age Of The Understatement van het Britse The Last Shadow Puppets. Britse poprock met een knipoog naar de seventies . De track Standing Next To Me speelt open en holografisch, het laag redelijk strak en de wat jeugdige stemmen van het zangduo komen losjes uit mijn luidsprekers. Hierbij ontkom je niet aan ritmisch meebewegen als de overdracht juist is en ik betrap mezelf en mijn vriendin die vaak meeluistert op dezelfde voetbeweging in de lucht.