Die Mannschaft
Normaliter heb ik nogal wat componenten aangesloten staan. Alleen het digitale frontend bestaat al uit drie apparaten terwijl de versterking gerealiseerd wordt door twee componenten. Deze vijf behuizingen worden nu ingewisseld voor de twee Lindemann exemplaren. Daarmee wordt het geheel een stuk overzichtelijker en mijn USM Haller rack veel leger. Bovendien hou ik kabels over. Hoe simpel kan het leven zijn. Op het net aangesloten blijkt dat mijn van Medevoort polechecker bij geen van beide apparaten ook maar het geringste strooiveld kan registreren. Dat is nog wel eens anders. Het design past perfect bij het audiomeubel. Of ze voor elkaar ontworpen zijn. De twee testapparaten worden uitgebreid met mijn Clearaudio Champion Limited Edition draaitafel die uitgerust is met de VPI JMW 9 memorial arm en het Clearaudio Victory H MC element. De interlink tussen de draaitafel en de Sphinx Project Phono Equaliser is een Clearaudio Sixstream. Zowel de andere interlinks als de luidsprekerkabels die de Master Two luidsprekers single wired aansturen behoren tot de nieuwe Classic series van Siltech.Aan het begin zijn even de Lapp netsnoeren ingezet. Het grootste deel van de testperiode is evenwel – vanwege het hoger oplossend vermogen, het schonere geluid en de toename van druk - gedraaid met de A/C Master Couplers van Synergistic Research.
Jetzt geht’s los!
De set speelt nog maar enkele uren wanneer mijn echtgenote thuiskomt. In de loop der jaren heeft ze veel componenten zien komen en gaan. Meestal had het optreden op haar geen enkel effect en slechts een enkele maal uitte ze waardering voor de geluidskwaliteit van een component. Des te opvallender is haar reactie op de beide Lindemann’s. Direct na binnenkomst loopt ze naar de bank, gaat zitten en pakt de afstandsbediening. Dan vraagt ze, onbekend als ze is met de bediening van de CD1SE, of ik een aantal nummers voor haar wil draaien. Rebecca Pidgeon en Linda Ronstadt brengen beiden kort een bezoek en zodra die de deur weer achter zich dichtgetrokken hebben vraagt ze; “Wat kosten ze?” Van haar mogen ze blijven.
Ik begrijp de aantrekkingskracht die dit Duitse team op haar uitoefent. Zeker in combinatie met deze twee heldere vrouwenstemmen die op zeer verantwoorde wijze opgenomen zijn en die op een mindere combinatie in het hoog al snel minder prettig aan kunnen horen. Bij deze cd speler is daar geen sprake van. De grote detailrijkdom wordt in het hoog op aangenaam klinkende spitse wijze vertaald en de snelle versterker presenteert dat in een beeld dat bovengemiddeld breed en diep is. De stemmen van Rebecca Pidgeon en Linda Ronstadt komen prachtig helder naar voren en de instrumenten staan als vastgenageld op hun plek waarbij ook de onderlinge plaatsverschillen in diepte fraai weergegeven worden. Maar zelf blijf ik de neuzelende audiofiel die eerst eens twee weken met de apparaten wil leven voordat hij een uitspraak doet.
Die dan niet alleen wil luisteren naar audiofiele opnames maar ook naar andere persingen en dan het liefst met vrouwenstemmen. Zoals de eveneens heldere stem van Lori Spee. Een aantal nummers van de cd waarop ze nummers van Herman van Veen zingt weten mij op sommige installaties steevast emotioneel te raken. Tijdens het weergeven van ‘House rules’ bewijzen de Lindeman’s dat ook zij zich tot deze groep mogen rekenen. Over vrouwenstemmen gesproken. Patricia Barber krijgt nogal eens het verwijt dat er in haar opnames erg veel laaginformatie zit en dat het hoog erg fel is. De Duitsers brengen het geheel muzikaal over. De bas van Marc Johnson in ‘Bye bye Blackbird’ is weliswaar zwaar aangezet maar de autoriteit van de AMP 4 is evident. De bekkens van Adam Nussbaum klinken zeer realistisch zonder onaangenaam scherp te worden. Patricia zit met haar piano voor de luidsprekers als een groot afgebeelde entiteit.
Een andere jazz diva, Rachelle Ferrell, wordt in het op 15 juli 1991 in Montreux voor een live publiek opgenomen ‘You send me’ van het lage laag tot het hoogste hoog magistraal weergegeven. Door Doug Sax gemasterde stembuigingen, ademtechniek, mondbewegingen; ik pik het op gelijk de microfoon die zij in haar hand heeft. Als ik mijn ogen sluit ben ik de microfoon. Muzikaal van een geheel andere orde is Enya. Met het grote beeld dat hij presenteert moet de AMP 4 perfect in staat zijn om het grootse, in golven op de toehoorder afkomende geluid van Enya op imponerende wijze neer te zetten. Ik draai het bekende ‘The memory of trees’ zoals dat te vinden is op een in 2002 uitgebrachte, wereldwijd tot 200.000 exemplaren gelimiteerde uitgave getiteld ‘Only Time – The Collection.’ Ik sluit mijn ogen en wordt omgeven door ijle esoterische stemmen en de pulserende kracht van de muziek die een sfeer ademt van Celtische druïden in donkere wouden. Even imposant is ‘Rockin’ in Rhytm’ met een big band in ‘full swing’ onder leiding van Bob Lark met een solo van trompettist Clark Terry.
Rest nog slechts één prangende vraag; Weet de Lindemann via ingang Disc 2 ook met analoog aangeboden signalen te boeien? Het antwoord is een volmondig ja. Robbie Williams en de hem begeleidende bigband swingen in ‘Do nothing till you hear from me’ en ik verlies me zodanig in de muziek dat ik het nummer een aantal malen op moet zetten voordat ik me ertoe kan dwingen om het te beoordelen op parameters als detaillering, dynamiek, ruimteafbeelding, plaatsing en druk. Alles ‘ausgezeichnet.’ Anita Kerr klinkt ineens veel minder gedetailleerd. Dat ligt niet aan de apparatuur maar komt doordat deze schijf domweg minder informatie bevat. Wat er echter op staat wordt met veel muzikaliteit, vakmanschap en liefde voor het vak gebracht. En dat komt over via de AMP 4.
