Tik-Tak, Tik-Tak

Er is weinig voor nodig om de onderscheidende klank van Goldmund vast te stellen. De gememoreerde snelle circuits zorgen daar wel voor. De informatie die uit de SRDVD wordt aangevoerd ondervindt geen hinder van vertraging of vervorming in de versterkers en is daardoor brandschoon en uiterst puntig. Op een SA-CD van het Combattimento Consort laat zich dat vertalen in helderheid en transparantie. Luister maar eens wat een Goldmund kan met de weergave van een klavecimbel. Het beeld staat van je af, wat voor rust in de weergave zorgt. De dynamiek is zoals te verwachten groot. Veelzeggend detail is dat mijn “rumble” raadsel van deze SA-CD eindelijk wordt opgelost. Op track 24 was altijd het nodige gestommel te horen. De SRDVD laat horen dat het de musici zijn die één voor één het podium verlaten. Dat ik dat kan beluisteren in deze helderheid geeft aan hoe goed de Goldmund kan omgaan met laaginformatie en hoe groot het oplossend vermogen is. Ik krijg de speler niet zo gek dat hij de SA-CD layer verlaat en de CD layer speelt. Dus een vergelijk kan ik niet rechtstreeks maken tussen CD en SA-CD kwaliteit.

Nog een SA-CD van een andere orde. Diana Krall. Weer dat hoogoplossende vermogen. Veel power is ook aanwezig. Het geluid is een beetje kaal en minder vloeiend dan ik gewend ben van Krall. Het romantische, commerciële sausje dat haar latere cd’s kenmerkt is weg. Pak ik de cd erbij in de SRDVD dan is daar alles rommeliger en minder natuurlijk qua klank. De dynamiek blijft gehandhaafd en lijkt zelfs toe te nemen. De directheid van de SA-CD maakt plaats voor een breder en dieper beeld. De stem van Krall is minder vol. De keuze tussen SA-CD en cd is voor mij meer een keuze tussen klank dan tussen kwaliteit. Geen SA-CD maar een cd en een dvd komen van Mary Black. Haar laatste live opname draai ik vaak. Omdat hij mij terugbrengt in de concertzaal. De track “No frontiers” geeft met de Goldmund minder die live sensatie. Er is veel directheid en een goed onderscheid tussen stemmen. Vele details zijn hoorbaar, maar ik mis emotie overdracht. Het doet me ogenblikkelijk denken aan de Zwitserse precisie en reinheid. Geen smetje en lopend als een uurwerk. Zonder wat de buurlanden bieden aan genietingen. Van mij mag er wat meer Franse slag in het geluid, wat Oostenrijkse Lederhosen lol, Bayerische Biergarten en tenslotte een scheut Italiaanse Bertoli. Een Goldmund bied je exact aan wat je hem voert. Heel nauwkeurig en heel ongekleurd. Daar moet je wel van houden want niet iedereen zit te wachten op een analytisch geluid. Soms is (vermeende) kleuring ondersteunend aan emotie overdracht.

Zodra ik de DVD start krijg ik een heel mooi beeld. Beter dan van mijn eigen DVD-speler (wat ook voor het geluid geldt, de Marantz DV6200 komt nauwelijks in de buurt van de Goldmund). Terwijl die aangesloten staat met een 1,5 meter scart kabel en de Goldmund moet terugvechten via een 10 meter lange S-video kabel. Zelfs mijn eenvoudige TV laat dat direct zien. Diverse zwarttinten komen naar voren en de kleuren zijn briljant. Scherpte is geen vraag voor de SRDVD. Het geluid laat ik weergeven via de Goldmund stereo opstelling en dat gaat erg goed. Zowel voor de muziek van Mary Black als in dialogen uit de film van Patricia Kaas “And now ladies en gentlemen….”. Uiteraard geen CD-kwaliteit van een muziek DVD of film, maar zeer acceptabel. Hier groeit toch even het verlangen naar DVD-Audio. Hoe zou dat zijn? Meer films en muziek DVD’s passeren de revue, maar het beschrijven van muziek vind ik belangrijker. “Café Blue” van Barber dan maar. Het is een analytische weergave met erg veel detail en de focus op de stem als menselijk instrument. Gitaar op “Romanesque” is erg goed. Rap en snel waarbij het onderscheid tussen de snaren en de kast goed te horen is. De opname lijkt erg close. Het laag is wederom strak, diep en transparant. Het vormt een mooi draagvlak voor de rest van de instrumenten. Weer dat gevoel van kracht, rauwe power, detail, precisie terwijl ik graag iets meer “jus” zou willen horen. Barber is vaak al zo mechanisch en robotachtig. Dead Can Dance is zeer rijk aan dynamiek. Tegen een schrikeffect aan. De weergave is breed maar niet diep. Zweepslagen staan ver buiten de luidsprekers, al weerklinken ze te laag in de kamer. Laurie Anderson daarentegen staat op een perfecte hoogte. Haar stem zweeft in het niets en is uitermate correct geprojecteerd. Weer dat laag, dat opvalt in positieve zin. Ook heel apart is hoe de Goldmund omgaat met kleine geluidjes op de CD. Let maar eens op vogelgeluiden, de piepjes van de video, die soort kleine dingen. Ik ken de CD erg goed, maar dit keer verrast hij mij.