LP’s draaien
Al mijn lp’s zijn in perfect onderhouden staat en indien er nieuwe bijkomen worden ze vrijwel meteen door mij in een platenwasmachine gereinigd. Wat goed te horen is aan het verminderde aantal tikken en de transparantie die de wasbeurt teweegbrengt. Omdat speler nieuw uit de doos kwam moest alles, zeker het element, goed ingespeeld worden. Ik heb daarom de nodige lp’s opgezet zonder er echt naar te luisteren, al vielen mij wel al de kwaliteiten en de potentie op. Kenmerkend aan deze combinatie is de rust en het brede beeld dat opgebouwd wordt. Als eerste mocht Muddy Waters met ‘Folk Singer’ op het Chess label de spits afbijten. Ik ervoer het als volgt: Muddy op enkele meters voor mij, beetje voorovergebogen, spelend op zijn gitaar met rechts van hem Buddy Guy. Links een in trance spelende Willie Dixon op bas en achter hen het ingetogen drumspel van Clifton James. Willie speelt relaxed enkele maten sneller dan Muddy, die mij met z’n “jankend en meeslepend” gitaarspel in de donkere wereld van de Folk en Blues weet mee te slepen. De lp is heel zacht opgenomen en de volumeknop moet ver opengedraaid worden, waarna een behoorlijke plaatruis waar te nemen is. Maar als liefhebber van de muziek kan dat de pret niet drukken. In het licht van de opnamedatum, september 1963, ook niet echt verwonderlijk al zijn er betere en stillere opnames uit die tijd. Betrokkenheid is er in ieder geval met deze combinatie, hoe zou dat gaan met zwaarder en groter werk.
Daarom heb ik een plaat van Count Basie and his Orchestra uit het schap gepakt. Eéntje van het befaamde Pablo label. De lp ‘Warm Breeze’ is rood van kleur en goed opgenomen. Een voltallige blazerssectie is op deze plaat aanwezig en die bewijzen zich. Trompetten, flugelhorns, trombones en diverse saxofonen spelen ieder afzonderlijk hun noot mee. Ze zijn onderling te scheiden van elkaar en verzanden niet in een brei van geschetter. Een uitstekende test voor het oplossend vermogen van een set. Klein detail is dat Count kort na deze opname zijn 77ste verjaardag bereikte en dat hij met zijn pianospel nog immer meekan met de jongere muzikanten. Blijven we nog even in het jazzgenre met een andere grootheid in de vorm van een Dinah Washington. Ik heb van haar een Japanse persing op het plateau van de VPI gelegd die gedeeltelijk mono/stereo is opgenomen. De “donkerbruine heldere” stem staat in het ene nummer pontificaal in het midden en is op andere nummer uit alleen de linker of rechter Avalon waar te nemen. Hetzelfde geld met de instrumenten op deze lp, de drums meestal links, bas samen met de stem van Dinah rechts. De Victory H laat een goede scheiding hierin horen.
Gaande weg het draaien van steeds meer platen, in het jazzgenre Peterson, Brown, Fitzgerald enz, als in het popgenre U2, Enya, Suzanne Vega, Fleedwood Mac enz., kom ik steeds meer tot de cunclusie dat deze combinatie een hoog oogoplossend vermogen heeft zonder daarbij kil of analytisch te worden. Een live lp van Fleetwood Mac, opgenomen tijdens de groots opgezette wereldtour eind jaren ‘70, begin ’80, klinkt ook echt lekker live. De nogal “dreinerige” stem van Stevie Nicks staat mooi los vooraan en iedere trilling in haar stem is te horen en kent een natuurlijke weergave. Links en rechts geflankeerd door Lindsey Bucckingham en John McVie. Daarachter het imposante drumwerk van Mick Fleedwood. Geen fraai en technisch opgenomen hoogstandje, maar gewoon een recht toe recht aan lp. Fantastische muziek voor de “ouderen”, die met deze lp nog even chillend terug in de tijd kunnen gaan. Een tijd waarin alles kon en mocht.
Om ook muziek uit mijn eigen jonge jaren eens nader onder de loep te nemen heb ik de Unplugged lp van Nirvana te voorschijn getoverd. Deze in 1993 in New York opgenomen lp is qua opnamekwaliteit op een veel hoger niveau. De zaalambiance is duidelijk aanwezig en gehoest, geproest en geklap is er dan ook volop. Curt Cobain voorop op een krukje zittend, met in zijn armen zijn geliefde instrument de gitaar, ditmaal geen elektrisch maar een akoestisch exemplaar. Typerend is zijn schorre, hese stem, met de karakteristieke bijgeluiden die vanuit zijn keel komen, ze worden krachtig en vol neergezet. Alweer een teken dat de combinatie uitblinkt in natuurgetrouwheid (voor zover mogelijk dan met een installatie thuis in een woonkamer). Op het gebied van de detailweergave wordt hoog gescoord. De achtergrondgeluiden, waaronder de drumroffels buiten de nummers om en de gesprekjes die Curt voert met de aanwezigen, zijn duidelijk waarneembaar. Een buitengewoon fraai stukje werk van Nirvana wat op alle muzikale niveaus scoort.
