Wel, dat belooft wat. Zeeuwse, nee Zeeuws-Vlaamse rock. Hoe lang is het geleden dat streektalen als boers, achterlijk of nog erger werden bestempeld? Fries, dat is een echte taal, dat kan. Maar Amsterdams, Haags of nog erger alles met een zachte G, nee dat kan niet.
Op het moment dat een student zijn intrede doet op een hogeschool of universiteit is het afgelopen met de kenmerkende spraak van de streek waar hij of zij vandaan komt. Lid van het corps? Berg je dan maar als er ook maar een schijntje doorkomt van ‘thuus’.
Niet-studenten trekken naar Amsterdam en pakken daar als eerste hun zachte G, Uu’s, Oe’s en wat dan ook in. Daarvoor in de plaats komt een vet Amsterdams accent met ah en oh en sj er in. Dan lijkt het net of je een autochtone Amsterdammer bent.
De omslag is eigenlijk begonnen met Chriet Titulaer. Hij is een van de eerste bekende academici die met een sterk Zuid Nederlands accent zich op de TV durft te vertonen. Schande in academische kringen en heftige discussies alom.
Ook in de muziek is Nederlands en laat staan streektaal een groot taboe. De neo-Amsterdammers kunnen wat dwepen – na voldoende alcoholica – met het Jordanese repertoir, het Hollands populair van Chiel Montagne blijft not done.
Nee, dan Engels. Nederlandse bandjes doen het in ‘t Engels. En net als het engels van veel politici – je schaamt er je kop voor af – zijn de steenkolen niet te tellen. Natuurlijk zijn er uitzonderingen die of een Engelstalige in de buurt hebben of anders inhuren. Maar over het algemeen is het rampzalig. A goddes on a mountain top, In the Duts (duts!) mountains, One way wind are you trying to blow my mind? Dat werk.
En toen was er de Dutch Wave, waarop een grote hoeveelheid nieuwe Nederlandstalige bands rijden. Doe Maar, Toontje Lager, Goede Doel, noem maar op. Ze zingen in Algemeen Beschaafd Nederlands en zijn verstaanbaar – een uitzondering daar Frank B. – en zijn razend populair. Ongekende taferelen doen zich voor. Fans werpen zich voor de bandleden alsof er geen toekomst meer is.
Na deze Dutch Wave komt een volgende golf bands die in hun streektaal tekeer gaan met als voormannen Normaal. Van een cultband ontwikkelen ze zich tot gevestigde orde. In hun kielzog komen anderen en Nederland is rijk aan dialecten en zo horen we naast Achterhoeks ook Drents, Gronings, Limburgs en natuurlijk plat gerapt Amsterdams.
En dan ligt er nu het op Hufter Records (nummer 1) uitgebrachte mini-album van de Lamaketta’s, Bietie Akumaai. De band bestaand uit vijf vrienden uit Terneuzen die allemaal wel eens in de Grote Stad hebben rondgehangen, maar nu weer terug op ‘t honk in Terneuzen zijn, geven hiermee hun visitekaartje af.
Bietie Akumaai geeft een overzicht van een band die een rijk gevarieerd repertoire heeft. Een echte feestband kun je ze noemen. Dat blijkt temeer bij wat internet onderzoek dat een grote schare vaste fans/groupies oplevert. Het bestuderen van het bij de CD gevoegde tekstvel doet ook al veel goeds.
Het Terneuzens blijkt redelijk te decoderen. Een G wordt een H, een IJ is een IE, een UI een UU en AA wordt AO. Aldus ontcijferend komen we op Bijt hij als ik hem aai? Een hele verduidelijking.
Maar zonder dollen, de vijf Lamaketta’s staan voor vijf goede muzikanten die een breed scala aan muzikale stijlen tot de hunne kunnen rekenen. De teksten zijn niet allemaal in het Terneuzens. De komst van de nieuwe Westerschelde tunnel heeft Terneuzen echt ontsloten voor de rest van het land. Verder kunnen de Lamaketta’s bogen op de nodige persoonlijke blues momenten. Naast het al dan niet gebeten worden door een hond, de oerhollandse kater, is er de onbekende slip op de grond bij thuiskomst, het kleine stadse leed en de ontdekking dat ‘die van mien past in die van joe’.
Het afgegeven visitekaartje is duidelijk. De Lamaketta’s zijn nu rijp voor een CD die wat langer dan vijf stukken duurt. Gezien de populariteit is een live opname misschien een optie?
Website:
http://www.lamakettas.nl
