Listening sessions
In mijn herinnering is een bepaald klankbeeld opgeslagen dat ik associeer met de Wilson Benesch Arc. Waarschijnlijk hoef ik u niet te vertellen dat deze herinnering hoogst onbetrouwbaar is. De tijd heeft het vervormd tot een afdruk die in niets meer lijkt op de originele inprenting. Toch begin ik de eerste serieuze luistersessie, die uiteraard pas plaatsvindt nadat de strak vormgegeven weergevers al een tweetal weken in mijn systeem meegespeeld hebben, met de opname die ik in Frankfurt via deze kleine stijlvolle monitoren gehoord heb. Wat ik dan hoor wijkt nogal af van datgene wat in mijn grijze celletjes (waarom zegt iedereen dit toch; ze zijn helemaal niet grijs van kleur) opgeslagen ligt. Waarschijnlijk heeft dat mede te maken met het feit dat de versterking destijds in handen was van het Britse merk Chord. Hun versterkers zijn, wederom in mijn herinnering, sneller en analytischer van karakter dan mijn GamuT’s. Verder is het natuurlijk zo dat met name de akoestiek verantwoordelijk is voor een groot deel van de klank. En mijn huiskamer wijkt af van de hotelkamers in het Kempinski hotel in de zin dat mijn ruimte ‘harder’ is.
Holly Cole is een zangeres die op mij altijd een energieke indruk maakt. Wat ik via de Wilson Benesch’s hoor is echter eerder een beheerste Holly Cole. ‘I’ll be Here’ geeft, ondanks het inzetten van de mij als ruimtelijk en helder bekend staande Siltech Classic luidsprekerkabels die ik hier bi-wired gebruik, minder lucht om haar stem. Wanneer ik hetzelfde nummer nogmaals draai, maar nu met de LP als bron, lijkt de Canadese dame wat meer CO2 gegund te worden maar het blijft bij een fractie en de indruk blijft gelijk; een evenwichtige, klankmatig fraaie, maar bovenal ingetogen presentatie. ‘Real British’ is de term die bij me boven komt. Even denk ik aan ‘Stiff upper lip and all that’. Maar dat is het nu ook weer niet. Juliette Gréco klinkt daarvoor te ‘los’. Het terughoudende in de interpretatie van de beide Sheffield weergevers past wonderwel bij de ingetogen nummers van de Française en schept, ook al is het dan pas augustus, de juiste sfeer voor een intieme winteravond compleet met knapperig haardvuur.
Jan Verlegh heeft tegelijk met de luidsprekers een setje luidsprekerkabels van het Amerikaanse merk Nirvana, type Royal, meegegeven vanuit zijn ervaring dat deze kabel goed harmonieert met de Arc’s. Wanneer ik de bi-wired aangesloten Siltech kabels vervang voor de single wired Nirvana Royal geleiders verandert er iets. Met name wanneer ik ze aansluit op de ‘directe’ uitgang van de D200. Het middengebied komt wat meer tot uitdrukking waarmee een wat levendiger presentatie ontstaat die met name tot uitdrukking komt in het wat meer presentie krijgen van stemmen. Tegelijkertijd worden in de uiteinden van het hoog en het laag de tonen wat ronder. Mijn eerste indruk is dat het laag fractioneel meer aanwezig is maar bij nader inzien blijkt dit niet zo te zijn. Vermeldenswaard is overigens dat Wilson Benesch niet de vermaledijde vergulde blikken bruggetjes meelevert die bij de meeste andere luidsprekerfabrikanten in zwang zijn. In plaats daarvan worden goede met vergulde spades afgemonteerde jumpers meegeleverd; hulde!
‘Constantinople’ van Patricia Barber klinkt prachtig. Haar stem is mooi doortekend, instrumenten zijn tonaal fraai in balans en ik geniet van het klankbeeld terwijl ik met mijn benen over elkaar, onderuitgezakt op mijn lendenen rust. Mijn rechter hiel op de salontafel voor me, mijn tenen meebewegend met het ritme. Heerlijk! Maar wacht eens; normaal gesproken ben ik ‘electrified’ wanneer ik ‘La Barber’ hoor. Dan zit ik op het puntje van mijn stoel en beweegt mijn hele lichaam mee. Het lijkt alsof de dame ditmaal wat verder van me af staat of liever gezegd zit. Zowel het hoog als het laag op deze CD worden op veel installaties al snel als wat veel ervaren. Dat effect treedt nu niet op. Alles klinkt heel gelijkmatig; niets dringt zich naar de voorgrond of wordt extra aangezet.
Het grote London Symphony Orchestra wordt overtuigend neergezet met individuele instrumenten die de juiste klankkleur hebben. Peter Maag balanceert met zijn interpretatie van Mendelssohn’s ouverture ‘The Hebrides’, zo schreef ik eerder in een recensie van deze prachtige opname, voortdurend tussen een magisch romantisch timbre en analytische objectiviteit. Via de Arc’s treedt er een verschuiving op in de richting van het romantische. De prachtige akoestiek van de opnameruimte komt fraai tot zijn recht terwijl de detaillering wat minder op de voorgrond treedt en ook de dynamiek minder overweldigend aanwezig is. Ondanks het feit dat de zee rond de Hebriden ditmaal wat minder turbulent is weten de speakers desalniettemin de muzikaliteit van de opname goed over te brengen. Kort gezegd klinkt het middengebied ‘warm, zonder evenwel echt te omarmen’.
Daar ligt meteen ook de kracht van deze monitoren. Wat ik ze ook voorleg, uit ieder bronmateriaal weten ze de muzikaliteit naar boven te halen. Het grote voordeel daarvan is dat ook minder goed of zelfs slecht opgenomen CD’s en LP’s afgespeeld worden op een wijze die het luisteren tot een genoegen maakt. De nadelen die normaliter kleven aan het weergeven van de kopstem van de zanger van UB 40 en de hem begeleidende schettertrompetjes vallen via deze luidsprekers bijvoorbeeld in het niet. Ook de stem van diva Shaplin, die me meestal vrij snel vermoeit, klinkt nu wat meer relaxed waardoor ik ditmaal zelfs de hele CD afluister.
So?
Na enkele weken met de Arc te hebben samengeleefd vind ik de speaker in visuele zin nog steeds heel aantrekkelijk. Het koele aluminium in combinatie met het glanzend zwarte acryl en het eveneens licht glanzende grijszwarte koolstofvezelmateriaal komt in mijn interieur fraai tot zijn recht. Uitgaande van het uiterlijk is het wonderlijk om te ervaren dat het klankkarakter van deze koel ogende ‘high tech’ weergever zich in mijn set eerder laat beschrijven in termen die daar bijna diametraal tegenover lijken te staan. Ze manifesteren zich als muzikaal, warm en op terughoudende wijze musicerend waarmee ze vergevingsgezind zijn ten aanzien van minder goed of slecht opgenomen bronmateriaal. Dit karakter blijft basaal onveranderd, ook al zijn er nuances aan te brengen door te experimenteren met bekabeling, versterking en bron.
