Dat zelfde rustige hoog doet wat afbreuk aan de cd van George Michael (foto), Songs from the last century. Het spettert niet echt meer. Zeer ingetogen en beheerst lees ik terug in mijn aantekeningen. Wel een opbouw in lagen van de soundstage. Voor op George, daarachter de akoestische instrumenten en daarachter de percussie. Patchwork op audiogebied. Hier hoor je dus gelijk dat de Fidjol er geen rommeltje van maakt. De stem mag wat meer expressie hebben. Mary Black is ook een favoriet. Speaking with the angel laat haar van een vertrouwde kant zien en combineer je haar met een Murphy’s Irish Red Beer, dan waan je jezelf op Keltische grond. Haar cd’s kenmerken zich door teveel laag (haar concerten ook) waar de Fidjol toch goed weg mee weet. Stevig aanwezig, nergens overdreven of storend. Raar als je naar het formaat kijkt van de speaker en het geluid hoort.
Stacey Kent is een dame die ik ontdekte op de site van Vivante uit Londen. Let yourself go is toepasselijk met de Audiolabs. Zonder dat je het beseft wipt je voet mee in deze ode aan Fred Astaire. Achtergrond koortjes doen lekker mee en met name op de zesde track is de begeleiding van grote klasse. De piano is soms ineens hard. De oorzaak kan ik niet met zekerheid vaststellen, maar het lijkt de stand te zijn die op bepaalde piano klanken ineens erg reageert. De stand is ongedempt en dat doet hier geen goed. Ik ga even door met popmuziek als u het niet erg vindt en stap over op de Kalimba’s. Stacy Kent is op de grotere speaker wat rijker aan klank. Er is meer laag, goed gecontroleerd maar wel langzamer. Het pace & rhythm neemt af. Wel neemt de diepte in het geluidsbeeld toe. En wat meer rust. Maar dat was niet echt nodig ten opzichte van de Fidjol. Ook Mary Black profiteert van de extra power die de twee grotere woofers kunnen leveren. Haar muziek past meer op dit systeem door de kracht die wordt gevraagd. Drums zijn zeker imponerend al moet je oppassen waar je de speaker plaatst. Boemen treed sneller op. De details lijken wat minder, doch dat zal een gevolg zijn van het grotere conusoppervlak in combinatie met de grotere druk in het laag. Dat versluiert al gauw een stukje kwaliteit. Tanita Tikaram (foto) met haar Cappuccino songs voelt zich ook meer thuis op het grote systeem dan op de kleine weergevers. Kracht tegenover subtiliteit lijkt het.
Vergeeft u mij, ik ben geen kenner van klassiek, slechts een liefhebber. Ik draai het graag maar zal nooit de nuances in interpretaties leren kennen die een echte adept wel heeft leren onderscheiden. En het verveelt me nog wel eens als ik een lange zit heb. Des te verbazingwekkender dat ik zowel met de Fidjol als met de Kalimba de zes Brandenburgse Concerten van Bach volledig heb beluisterd. Deze speakers kunnen er wat van met dit soort muziek. De speaker verdwijnt in de ruimte en de muziek grijpt je. Hoe langer je luistert, hoe meer je met name de Fidjol gaat waarderen. Je zoekt hoogstens wat meer verplaatsing van lucht in de onderste regionen. De rust in de weergave van de hoge tonen is hier juist op zijn plaats. De Kalimba toont een zelfde beeld, iets onrustiger, aan de andere kant meer impact. Bach op de Kalimba wordt iets minder makkelijk toegankelijk. Daarna eens op beide speakers werken gespeeld van Jan Dismas Zelenka uitgevoerd door het Combattimento Consort uit Amsterdam. Een moeilijk werk dat heel veel inzet vraagt van de uitvoerende hoornblazers. Opvallend is dat met beide speakers het beeld in de gehele kamer fraai blijft. Je loopt niet van hot spot naar hot spot. Ook de klankindruk blijft met de grote en de kleine kasten deels gelijk. Duidelijk familie met een herkenbaar geluid. Dat pleit voor de bouwer. Herkenbaarheid als signatuur. Dat riekt naar een filosofie en vakmanschap in bouwen. Constante Vifa bezetting helpt daar uiteraard ook een handje bij, bovendien heeft men bij Audiolab gekozen voor gelijke conusmaterialen en een gelijke tweeter.
